Al een week in Nyariga

Lieve allemaal,

Hier weer een berichtje van mijn kant uit Nyariga. Eerlijk gezegd weet ik helemaal niet zo goed wat ik moet vertellen, maar ik had wel zin om weer naar internet te gaan en om al jullie berichtjes te lezen. Het helpt mij echt heel erg, wanneer ik op internet kom en al jullie berichtjes lees! Deze berichtjes waren voor mij dan ook de reden om maar weer eens een internetcafé op te zoeken en ik vond dat ik het niet kon maken om wel op internet te gaan, maar niets van me te laten horen. Dus daarom nu een iets korter verhaal, en misschien ook minder interessant, maar wel om te laten zien dat ik aan jullie denk!
Om maar weer met het belangrijkste te beginnen: het gaat nog steeds erg goed met mij! Ik heb alle dagen mooi weer, ben helemaal gezond en ik ben ook duidelijk met mijn onderzoek begonnen! Ik vind het soms wel lastig om onderzoek te doen, vooral omdat ik ergens ook graag zou willen helpen, en me nu vooral de toeschouwer voel. Aan de andere kant vind ik het ook wel heel leuk om echt naar mensen te luisteren, en te kijken hoe zij denken over hun eigen leven. Ik denk dat ik hier voor mezelf nog even een afweging in moet vinden. Zodat ik me niet al te schuldig voel omdat ik alleen maar toeschouwer ben, en dat ik dan misschien toch een alternatieve manier kan vinden om een beetje te helpen waar nodig. Misschien dat ik jullie de volgende keer kan vertellen hoe ik dat heb aangepakt.
Maar goed, laat ik maar weer verder gaan met waar ik de vorige keer gebleven ben. Na mijn blog vorige week donderdag, heb ik 's avonds een soort van mijn verjaardag gevierd. Eigenlijk was het de verjaardag van Leroy, maar ook ik heb verschillende cadeautjes gekregen. Daarnaast hadden we heerlijk eten bij de familie van Leroy, en hebben we met de kinderen Twister gespeeld. Uiteindelijk was het dus nog een erg leuke verjaardag. 's Avonds zouden we door de vader van Leroy's gastgezin thuis gebracht worden. Omdat ik het verste weg woon, werd ik ook als laatste thuisgebracht. Helaas was dit niet zo'n groot succes. Ten eerste reed die man met een ontzettende noodvaart door allemaal kuilen op de weg, slingerden we van de ene helft van de weg naar de andere helft van de weg om andere kuilen te ontwijken. Hierdoor zat ik soms met mijn ogen dicht in de auto, waardoor we een afslag hebben gemist (ik weet niet wat een definitie is van afslag, ik bedoel hier een smal weggetje naar links, die eigenlijk onzichtbaar is), waardoor we ergens uitkwamen wat ik niet herkende. We hebben echt vier keer met mijn vader gebeld, maar die snapte ook niet waar we waren. Uiteindelijk hebben we het aan een aantal jongens gevraagd, en die zeiden dat we aan de achterkant van het huis stonden. Mijn moeder kwam me tegemoet lopen en ik was weer veilig thuis.
De volgende dag ben ik weer vroeg opgestaan en zijn we met zn achten naar Wechau vertrokken om Nijlpaarden te gaan kijken. Die zaterdag hebben we 's morgens op het water in een kano echte wilde nijlpaarden gezien, super gaaf natuurlijk! Ook heel de natuur en alle geluiden eromheen maakte het een heel bijzondere ervaring. Verder hebben we die dag heerlijk gerelaxed en de volgende dag zijn we weer naar onze huizen rond Bolgatanga vertrokken. DAt ik zo lang was weggeweest voor mijn gevoel zorgde er ook oor dat ik heel veel zin had om weer terug te gaan naar mijn familie in Nyariga, en om echt met mijn onderzoek te starten. Eenmaal in Nyariga aangekomen werd ik weer warm onthaald, en kreeg ik te horen dat veel familieleden waren langsgeweest om mij te zien, maar dat ik er niet was. Hopelijk gaat dat komend weekend beter.
Vanaf maandag ben ik hard met mijn onderzoek bezig gegaan. Ik heb mijn eerste interviews gehouden, ik ben druk bezig met het schrijven van mijn eerste verslag, verder schrijf ik alles wat ik zie uit en hou ik ook nog een dagboek bij. Ik hoef dus niet bang te zijn dat ik het schrijven zal verleren. Ik heb al veel interessante dingen gehoord hier, die ik allemaal verder uit wil zoeken, zodat ik een leuk onderzoek zal hebben! Tegelijkertijd is het ook wel heel lastig om hier dingen voor mijn onderzoek te plannen, want alles gaat wel op zijn Afrikaans. Zo zou ik dinsdagavond mijn vader interviewen, maar hij was die avond niet thuis gekomen en de volgende dag verteld mijn zusje dat hij naar Accra was vertrokken... Tja, geen interview met hem deze week! Maar ook daar zal ik uiteindelijk vanzelf wel aan gaan wennen..
Verder nog een leuke anekdote. Zoals ik wel verwacht had, krijg ik genoeg huwelijksaanzoeken of pogingen om mij aan een Ghanees uit te huwelijken. MIjn manier om hier mee om te gaan is om te vertellen dat ik verloofd ben, hier nemen ze vaak wel genoegen mee. Als je zegt dat je getrouwd bent vinden ze het maar raar dat de man zijn vrouw zo lang weg laat gaan, dus dan zal de relatie ook wel niet goed zijn... Deze vragen heb ik niet gehad omtrent mijn verloving. Helaas was ook dit niet genoeg om ieders mond te snoeren. Toen ik mijn zusje een foto liet zien van Douwe en mij zei ze: Oo, He is so handsome, I want to marry him. Ja dikke doei!! Maar nee, ze was helemaal overtuigd, ik moest maar met een Ghanees trouwen (want ik kan met water op mijn hoofd lopen, en ik werk hard, dus mijn man zal wel blij zijn met mij) en dan kon zij met Douwe trouwen. Dan moest ik haar ook wat woordjes Nederlands leren dan kon ze daar in Nederland met iedereen praten. En als ze dan in Nederland woont zou ze er net zo uit zien als ik... Lastiglastig, want wat zeg je dan?? Uiteindelijk heb ik maar gezegd dat ik niet bij Douwe weg wil gaan. OOk dit werd niet een, twee drie geaccepteerd, maar uiteindelijk heb ik maar toegezegd dat mijn dochter later wel met Miquel mag trouwen (mijn neefje van bijna 4). Ik hoop maar dat ze dat snel weer vergeten ;)..

Nou, dit was het weer voor nu! Ik hoop dat jullie het ook nog naar jullie zin hebben in Nederland! Ik kijk er naar uit om weer wat van jullie te horen!

Heel veel liefs vanuit Ghana!