Hier in Ghana, het mooie Ghana

Lieve trouwe lezers,

Hier weer een berichtje van mij uit Ghana. Deze keer heb ik eigenlijk helemaal niet zo veel te vertellen voor mijn gevoel, dus het zal wel niet zo’n heel lang berichtje worden. Dat ik niet zo heel veel te vertellen heb, betekent niet dat ik hier niets aan het doen ben, maar het betekent gewoon dat het allemaal nog erg goed gaat! Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin in Ghana, hoewel ik ook wel heeeeeel veel zin heb om weer thuis te zijn. Niet dat ik het hier niet naar mijn zin heb, zeker wel, maar zonder Douwe en de rest van mijn familie en vrienden is het hier toch niet compleet. Alle mailtjes, berichtjes op mijn site en telefoontjes maken het wel iets makkelijker, maar het is toch anders.. ;) Tegelijkertijd moet ik er nog steeds niet aan denken om definitief weg te gaan bij mijn gastgezin en Nyariga. Toen ik gister op de fiets zat in Zaare werd ik al nageroepen als de ‘Nyariga-man’, dus ik ben ook echt al wel een echt lid van het dorp.. Het zal wel gek zijn om dat straks allemaal achter mij te moeten laten.
Toch ben ik al wel veel bezig met weggaan. Ik ben hard aan het nadenken wat voor cadeautjes ik aan mijn gastgezin zal geven, en wanneer ik pannenkoeken zal maken, wanneer ik de presentatie in het dorp zal geven over wat ik gevonden heb en of zij nog aanvullingen hebben. Ja, deze laatste weken in Nyariga staan echt al in het teken van weggaan en mijn onderzoek afsluiten en stiekem ook al wel een beetje met afscheid nemen. Dat ik al mijn laatste weken zit, betekent ook dat de stress voor mijn onderzoek behoorlijk aan het toenemen is. Hoe hard ik ook hoopte dat ik hier zou leren om me wat minder druk te maken om mijn studie, afgelopen week bleek dat dat niet het geval was. Nachten achter elkaar heb ik over mijn onderzoek gedroomd en heb ik interviews gehouden met moeders en kinderen. Zo heb ik vrijdag op zaterdagnacht in mijn slaap de hand van Silvia vast gegrepen omdat ik dacht dat zij het kindje was dat bij mijn informant op schoot zat. Toen besloot ik dat ik toch wel wat was doorgeslagen met mijn onderzoek ;). En na een weekendje in Tamale afgelopen weekend, waarin ik veel interviews heb uitgewerkt, ontdekte ik dat ik eigenlijk best veel informatie heb en dat ik al heel veel te weten ben gekomen. En dat het me nooit zal lukken om iets te vinden dat de mensen in Nyariga zelf niet weten, maar dat het mijn doel is om straks in Nederland een positief verhaal te geven over Afrika, en met de informatie die ik nu heb gaat dat zeker lukken! Dus dan is mijn doel ook geslaagd en hoef ik me geen zorgen meer te maken :). (Helpen jullie mij herinneren als ik dit even vergeet?). Hoe meer informatie ik krijg, hoe meer respect ik krijg voor de vrouwen hier. Dus als ik straks in Nederland kom hoeven jullie niet bang te zijn dat ik de hele tijd zal zeggen ‘maar de kindjes in Afrika…’. Nee, het wordt gewoon ‘maar de vrouwen in Nyariga!’. (Kijken jullie er al naar uit om straks mij weer om jullie heen te hebben?).

Verder heb ik ook allemaal weer heerlijke Ghanese dingen meegemaakt. Op de momenten dat ze gebeurden vond ik het niet zo heel leuk, maar nu denk ik: ‘dat kan ook alleen hier’. Afgelopen week bijvoorbeeld zijn er een aantal kuikentjes (die van de foto ja) in de wc (gat in de grond gevallen). Na alle diarree van afgelopen week zat ik spontaan verstopt toen ik het gepiep uit het gat hoorde komen. Zoals ik tegen mijn tolk zijn: I don’t like the idea that I am shitting on a chicken’. Mijn grandmother was er ook niet zo heel blij mee: ‘OOO, ik had vier kuikens en nu heb ik er nog maar drie’. Maar toen ik vrijdagochtend opnieuw naar de wc ging hoorde ik weer gepiep uit het gat in de grond komen. Iedere keer als ik naar de wc was geweest had ik braaf een emmer op het gat gezet om nog meer dierenleed te voorkomen, maar die ochtend stond de emmer niet op het gat en hoorde ik gepiep. Ik kon me niet voorstellen dat kuiken nummer 1 het zo lang vol zou houden in dat gat, en toen ik buiten kwam wist ik ook dat het niet hetzelfde kuiken was: moeder kip loopt nog maar rond met kuiken.. Iedere keer als ik die kip zie lopen voel ik me schuldig (ook al zijn de laatste twee echt niet mijn schuld!) en iedere keer als ik een kuiken hoor piepen moet ik denken aan de arme kuikentjes in de wc. Nu weet ik weer waarom het zo handig is om een wc pot te hebben, daar val je volgens mij een stuk minder makkelijk in ;). Toen ik het mijn zusje Mary vertelde, vertelde zij mij dat het ook wel eens is gebeurd dat er een geitje of een varkentje in was gevallen, maar dat vader John die er toen uit gered heeft, hij was alleen niet thuis om de kuikentjes te redden (terwijl ik er echt van overtuigd ben dat een varkentje het meer naar zijn zin heeft in mijn wc dan een kuiken ;) ).

Afgelopen weekend in Tamale hebben we ook weer een typisch Ghanees avontuur mee gemaakt. Terwijl wij in onze Tro-Tro naar Tamale reden werden we bijna door een grote bus afgesneden, die tussen ons en een taxi in wilde voegen. Wij moesten vol op onze remmen en alles kwam goed. Maar toch was de bestuurder en een aantal passagiers niet blij met deze actie van de chauffeur: onze chauffeur werd flink opgejut door andere passagiers en we gingen in de Tro-Tro achter de bus aan, met behulp van luid getoeter werd de chauffeur duidelijk gemaakt dat we niet blij met hem waren. De kaartjesverkoper van de Tro-Tro sprong uit de Tro-Tro toen we bijna bij de bus waren en met zakjes water rende hij de bus achterna om die vervolgens met waterzakjes te bekogelen. Dit was opzich nog wel grappig, maar toen de waterzakjes op waren ging de man verder met het gooien van stenen naar de bus, bijgestaan door andere passagiers uit onze Tro-Tro. Met een vuist werd ook nog even het raampje van de chauffeur ingeslagen, en met luid gerinkel ging zijn spiegel kapot met behulp van een steen. Al slingerend reed de bus weer weg, achter na gezeten door nog meer mannen met stenen. Het enige wat ik kon denken was: Wat een stelletje malloten! Maar voor de mensen zelf was het blijkbaar heel normaal.. Ik denk niet dat we dit in Nederland moeten proberen, maar ik weet zeker dat we niet alleen in Nederland een kort lontje in het verkeer hebben..

Een laatste punt is dat ik afgelopen weekend ontdekt heb is dat ik waarschijnlijk best nog wel in Nederland zal moeten wennen. Toen we bij het hotel heerlijk zaten te eten, had ik een stukje bot in mijn eten. Zonder er bij na te denken spuugde ik het stukje naast mij neer op de grond… Nadat ik het gedaan was viel mij pas op hoe makkelijk dat ging.. Zal ik dat straks thuis ook doen? Harde stukjes eten gewoon naast mij op de grond spugen? Haha, stiekem lijkt het me best wel leuk om dat eens te doen en nu kan ik gewoon zeggen dat ik dat hier in Ghana geleerd heb :P.

Dat was het weer voor nu, ik hoop dat ik vandaag het berichtje kan uploaden, want nadat het internet in dit cafe is uitgevallen is ook de stroom uitgevallen. Gelukkig ben ik heel de dag nog in Bolga, dus ik hoop dat aan het einde van de middag ik alsnog op internet kan.

Heel veel liefs (van een ongemanierd meisje) uit Ghana