De laatste loodjes..
Door: Janita Zwarteveld
Blijf op de hoogte en volg Janita
08 April 2011 | Ghana, Bolgatanga
Lieve Lezers,
Hier weer een blog van mij. Ik had dinsdag al een blog willen typen, maar helaas was die dag ervoor mijn tante Comfort van een doodgeboren kindje bevallen. Het meisje zat al twee weken levenloos in haar buik, maar die nacht is toch de bevalling natuurlijk ingezet, helaas bleek toen dat het meisje niet meer leefde. Deze gebeurtenis heeft mij behoorlijk geraakt, vooral omdat ik zoveel met mijn tante omging en zij altijd even kwam laten zien als ze op controle was geweest. Een paar weken geleden kwam ze nog helemaal enthousiast thuis om te laten zien dat ze een dochtertje zou krijgen. Na twee zonen was ze super blij dat ze eindelijk een meisje zou krijgen, maar helaas, dat mocht dus niet zo zijn. Door deze gebeurtenis leken al mijn verhalen van Ghana en mijn onderzoek een beetje onbelangrijk, en ik had dan ook echt geen zin om weer een leuke blog te schrijven. Gelukkig heb ik het nu allemaal al weer wat beter een plekje kunnen geven en heb ik gezien dat ook voor mijn tante het leven weer doorgaat. Ik zie dat de gedachte dat ‘God weet wat de bedoeling is’ erg helpt, en ook de overtuiging dat God ervoor zal zorgen dat het meisje bij de volgende zwangerschap terug komt helpt de mensen hier. Zelf vind ik het soms wel erg lastig dat ik op die momenten geen kant op kan met mijn eigen emoties, want het is hier niet echt normaal om te huilen, maar ook dat gaat nu wel beter. Ik leer hier best goed om mijn emoties te onderdrukken soms, maar dat moeten de mensen hier ook. Zo heeft mijn tante ook het advies gekregen om niet teveel om haar kindje te huilen, want als je huilt wordt je dun en zwak en je moet juist sterk zijn om weer zwanger te kunnen worden. En sinds maandagavond heb ik mijn tante ook niet meer zin huilen, maar wel enthousiast zien lachen en altijd horen zeggen dat het allemaal wel goed gaat met haar. Helaas weet ik niet wat in het Frafra is: ‘maar hoe gaat het nu echt met je?’. Maar waarschijnlijk zal die vraag hier ook wel niet zo normaal zijn om te stellen.
Naast dit gaat alles verder nog prima in Ghana en Nyariga. Afgelopen weekend heb ik weer een erg gezellig weekend gehad met de andere meiden. We zijn naar Paga naar de krokodillen geweest. Van mij hoefde dit niet echt, want ik vond het echt enorm eng (een foto krijgen jullie dan ook nooooooit te zien, want ik wist niet dat ik zo’n hoofd kon trekken). Verder zijn we nog even bij het Burkina Faso bord geweest, omdat we vlakbij de grens waren (maar ook dit was niet de officiele grens) en zijn we nog naar een slavenkamp geweest. Vanaf maandag ben ik weer lekker met het afsluiten van mijn onderzoek bezig geweest. En als klapper op de vuurpijl heb ik afgelopen woensdag een presentatie gegeven over mijn onderzoek. Ik was echt enorm zenuwachtig en alles ging op zijn Ghanees. Zo zou mijn presentatie om 2 uur beginnen, maar het werd uiteindelijk kwart voor drie. En ik zat maar een beetje thuis te wachten, want als alles klaar was zou mijn vader mij op de moter op halen en mij op de plek van de presentatie brengen, maar ondertussen was mijn zusje al twee keer langs geweest dat de mensen ongeduldig werden en dat ze naar huis wilden gaan als ik niet zou komen. Ik snapte er niets meer van, want ik had me net neergelegd bij rustig afwachten en genieten van de extra afrikaanse tijd, gaan de Ghanezen ineens gehaast lopen doen en willen zij iets optijd hebben. Hallo, zij zijn zelf Ghanees, zij moeten toch weten dat altijd alles nog op het laatste moment geregeld moet worden? En dan verwachten ze wel van mij dat ik Frafra spreek en dans als een Ghanees, maar ik krijg wel de schuld als iets niet op tijd gaat… Hmm, ik denk dat ik het hier nooit ga begrijpen ;).
Gelukkig heeft mijn presentatie veel goed gemaakt. De mensen waren erg tevreden met de antwoorden op mijn deelvragen. Ze zeiden dat ik een erg diep onderzoek had gedaan, en dat mijn antwoorden overeen kwamen met hun ervaringen in Nyariga. Een groter compliment kun je als antropoloog niet krijgen, dus eindelijk heb ik ook toestemming gevonden om de laatste dagen rustig afscheid te nemen en mijn onderzoek op een relaxte manier af te sluiten!
Verder was vanaf maandag tm woensdag ook het weer omgeslagen. Ik moest ineens weer binnen slapen, want het heeft twee nachten achter elkaar geregend. Ook was het overdag regenachtig en heel de dag bewolkt. Opzich was het wel lekker om even weer bij te komen met de temperatuur, maar ik begon het buiten slapen wel een beetje te missen, want nu had ik geen sterren om naar te kijken en geen lekker windje van buiten . Daarnaast zorgden die wolken ervoor dat ik ook niet meer voor het mooie weer in Ghana hoefde te blijven, terwijl ik toch nog wel even wat mooi weer nodig had om mijn tijd hier door te komen, maar gelukkig is het sinds gister weer vertrouwd heet (heetheet) en schijnt de zon weer lekker, dus ik kan nog mooi extra bijkleuren zodat jullie wel kunnen zien dat ik echt op veldwerk ben geweest.
Verder heb ik maandag lekker spaghetti gemaakt omdat het de verjaardag van mijn zusje was. De hele familie heeft mij tot de beste kok van de wereld verklaart en gezegd dat ze over eten zouden dromen want ‘the spaghetti is delicious’. Zaterdag ga ik pannenkoeken maken als afscheid, ik ben benieuwd of ze dan weer zo blij met mij zullen zijn.
Dit weekend blijf ik verder in Nyariga om afscheid te nemen van mijn zusjes. Mary heeft namelijk vanaf komende week haar eindexamens, dus ze zal dan vanaf zondagmiddag in Bolga zijn om daar haar examens te kunnen maken. Ook mijn andere zus en zusje zitten normaal gesproken door de weeks in Bolga, dus ook van hen moet ik zondag al afscheid nemen. Wel gek om daar nu al aan te denken, maar goed het is ondertussen ook wel weer tijd om naar huis te gaan ;).
Ik kijk er naar uit om jullie allemaal al weer bijna te zien (nog minder dan twee weken dan sta ik weer op de Nederlandse bodem!) en tot die tijd weet ik zeker dat ik nog erg van jullie reacties zal genieten!
Liefs uit Ghana
PS. Na zoveel vragen over mijn haar heb ik toch maar besloten om het in te vlechten. Afgelopen maandag heb ik van 9 tot 5 bij een winkeltje gezeten om mijn haar te laten invlechten. Ondertussen kon ik mooi met de vrouw praten voor mijn onderzoek. Ik ben zelf erg tevreden met mijn nieuwe kapsel, en ook iedere dag krijg ik wel van een Ghanees te horen hoe ‘beautiful’ ik ben ;).
PS2. Ik heb vandaag moter gereden! Mijn tolk had al wel vaker gezegd dat ze het mij wilde leren, en vandaag was de dag. Ik mocht ook meteen het dorp uitrijden en een stuk weg afleggen richting Bolgatanga met haar achterop. Echt superleuk!! De foto volgt nog..
Hier weer een blog van mij. Ik had dinsdag al een blog willen typen, maar helaas was die dag ervoor mijn tante Comfort van een doodgeboren kindje bevallen. Het meisje zat al twee weken levenloos in haar buik, maar die nacht is toch de bevalling natuurlijk ingezet, helaas bleek toen dat het meisje niet meer leefde. Deze gebeurtenis heeft mij behoorlijk geraakt, vooral omdat ik zoveel met mijn tante omging en zij altijd even kwam laten zien als ze op controle was geweest. Een paar weken geleden kwam ze nog helemaal enthousiast thuis om te laten zien dat ze een dochtertje zou krijgen. Na twee zonen was ze super blij dat ze eindelijk een meisje zou krijgen, maar helaas, dat mocht dus niet zo zijn. Door deze gebeurtenis leken al mijn verhalen van Ghana en mijn onderzoek een beetje onbelangrijk, en ik had dan ook echt geen zin om weer een leuke blog te schrijven. Gelukkig heb ik het nu allemaal al weer wat beter een plekje kunnen geven en heb ik gezien dat ook voor mijn tante het leven weer doorgaat. Ik zie dat de gedachte dat ‘God weet wat de bedoeling is’ erg helpt, en ook de overtuiging dat God ervoor zal zorgen dat het meisje bij de volgende zwangerschap terug komt helpt de mensen hier. Zelf vind ik het soms wel erg lastig dat ik op die momenten geen kant op kan met mijn eigen emoties, want het is hier niet echt normaal om te huilen, maar ook dat gaat nu wel beter. Ik leer hier best goed om mijn emoties te onderdrukken soms, maar dat moeten de mensen hier ook. Zo heeft mijn tante ook het advies gekregen om niet teveel om haar kindje te huilen, want als je huilt wordt je dun en zwak en je moet juist sterk zijn om weer zwanger te kunnen worden. En sinds maandagavond heb ik mijn tante ook niet meer zin huilen, maar wel enthousiast zien lachen en altijd horen zeggen dat het allemaal wel goed gaat met haar. Helaas weet ik niet wat in het Frafra is: ‘maar hoe gaat het nu echt met je?’. Maar waarschijnlijk zal die vraag hier ook wel niet zo normaal zijn om te stellen.
Naast dit gaat alles verder nog prima in Ghana en Nyariga. Afgelopen weekend heb ik weer een erg gezellig weekend gehad met de andere meiden. We zijn naar Paga naar de krokodillen geweest. Van mij hoefde dit niet echt, want ik vond het echt enorm eng (een foto krijgen jullie dan ook nooooooit te zien, want ik wist niet dat ik zo’n hoofd kon trekken). Verder zijn we nog even bij het Burkina Faso bord geweest, omdat we vlakbij de grens waren (maar ook dit was niet de officiele grens) en zijn we nog naar een slavenkamp geweest. Vanaf maandag ben ik weer lekker met het afsluiten van mijn onderzoek bezig geweest. En als klapper op de vuurpijl heb ik afgelopen woensdag een presentatie gegeven over mijn onderzoek. Ik was echt enorm zenuwachtig en alles ging op zijn Ghanees. Zo zou mijn presentatie om 2 uur beginnen, maar het werd uiteindelijk kwart voor drie. En ik zat maar een beetje thuis te wachten, want als alles klaar was zou mijn vader mij op de moter op halen en mij op de plek van de presentatie brengen, maar ondertussen was mijn zusje al twee keer langs geweest dat de mensen ongeduldig werden en dat ze naar huis wilden gaan als ik niet zou komen. Ik snapte er niets meer van, want ik had me net neergelegd bij rustig afwachten en genieten van de extra afrikaanse tijd, gaan de Ghanezen ineens gehaast lopen doen en willen zij iets optijd hebben. Hallo, zij zijn zelf Ghanees, zij moeten toch weten dat altijd alles nog op het laatste moment geregeld moet worden? En dan verwachten ze wel van mij dat ik Frafra spreek en dans als een Ghanees, maar ik krijg wel de schuld als iets niet op tijd gaat… Hmm, ik denk dat ik het hier nooit ga begrijpen ;).
Gelukkig heeft mijn presentatie veel goed gemaakt. De mensen waren erg tevreden met de antwoorden op mijn deelvragen. Ze zeiden dat ik een erg diep onderzoek had gedaan, en dat mijn antwoorden overeen kwamen met hun ervaringen in Nyariga. Een groter compliment kun je als antropoloog niet krijgen, dus eindelijk heb ik ook toestemming gevonden om de laatste dagen rustig afscheid te nemen en mijn onderzoek op een relaxte manier af te sluiten!
Verder was vanaf maandag tm woensdag ook het weer omgeslagen. Ik moest ineens weer binnen slapen, want het heeft twee nachten achter elkaar geregend. Ook was het overdag regenachtig en heel de dag bewolkt. Opzich was het wel lekker om even weer bij te komen met de temperatuur, maar ik begon het buiten slapen wel een beetje te missen, want nu had ik geen sterren om naar te kijken en geen lekker windje van buiten . Daarnaast zorgden die wolken ervoor dat ik ook niet meer voor het mooie weer in Ghana hoefde te blijven, terwijl ik toch nog wel even wat mooi weer nodig had om mijn tijd hier door te komen, maar gelukkig is het sinds gister weer vertrouwd heet (heetheet) en schijnt de zon weer lekker, dus ik kan nog mooi extra bijkleuren zodat jullie wel kunnen zien dat ik echt op veldwerk ben geweest.
Verder heb ik maandag lekker spaghetti gemaakt omdat het de verjaardag van mijn zusje was. De hele familie heeft mij tot de beste kok van de wereld verklaart en gezegd dat ze over eten zouden dromen want ‘the spaghetti is delicious’. Zaterdag ga ik pannenkoeken maken als afscheid, ik ben benieuwd of ze dan weer zo blij met mij zullen zijn.
Dit weekend blijf ik verder in Nyariga om afscheid te nemen van mijn zusjes. Mary heeft namelijk vanaf komende week haar eindexamens, dus ze zal dan vanaf zondagmiddag in Bolga zijn om daar haar examens te kunnen maken. Ook mijn andere zus en zusje zitten normaal gesproken door de weeks in Bolga, dus ook van hen moet ik zondag al afscheid nemen. Wel gek om daar nu al aan te denken, maar goed het is ondertussen ook wel weer tijd om naar huis te gaan ;).
Ik kijk er naar uit om jullie allemaal al weer bijna te zien (nog minder dan twee weken dan sta ik weer op de Nederlandse bodem!) en tot die tijd weet ik zeker dat ik nog erg van jullie reacties zal genieten!
Liefs uit Ghana
PS. Na zoveel vragen over mijn haar heb ik toch maar besloten om het in te vlechten. Afgelopen maandag heb ik van 9 tot 5 bij een winkeltje gezeten om mijn haar te laten invlechten. Ondertussen kon ik mooi met de vrouw praten voor mijn onderzoek. Ik ben zelf erg tevreden met mijn nieuwe kapsel, en ook iedere dag krijg ik wel van een Ghanees te horen hoe ‘beautiful’ ik ben ;).
PS2. Ik heb vandaag moter gereden! Mijn tolk had al wel vaker gezegd dat ze het mij wilde leren, en vandaag was de dag. Ik mocht ook meteen het dorp uitrijden en een stuk weg afleggen richting Bolgatanga met haar achterop. Echt superleuk!! De foto volgt nog..
-
08 April 2011 - 13:19
Tante Ada.:
Heel verdrietig om een doodgeboren kindje te moeten krijgen zeg, en dan niet je verdriet te mogen uiten, erg zwaar is dit.
Dus jij ben nu aan het aftellen, best wel hard gegaan voor mijn idee.
Misschien voel jij het niet zo, maar als ik steeds jou blog leest heb jij het over het algemeen wel naar je zin denk ik, nou ik wacht nog op jou laatste blog? denk ik. Nog veel succes met alles.
Veel liefs Tante Ada. -
08 April 2011 - 18:07
Maartje:
Volgens mij heb je daar echt een heftige maar ook fijne tijd gehad (en nog even natuurlijk)!! Blij dat we snel weer in het echt kunnen bijkletsen! :) Succes en veel plezier nog de laatste dagen!
xxxx -
08 April 2011 - 18:30
Jolanda :
Ha Janita,
De afgelopen tijd je verhalen met veel interesse gelezen. Zou tzt nog wel eens wat meer over je onderzoek willen horen.
Geniet van de laatste dagen. En alvast een voorspoedige terugreis.
Liefs Jolanda en de 6 Bokjes -
08 April 2011 - 19:59
Lyanne (van Charlott:
leuk om te lezen hoor.Nog fijne dagen en sterkte met afscheid nemen!Doe voorzichtig die laatste week en alvast een goede terugreis gewenst!! -
09 April 2011 - 06:35
Jan Pieter:
Hoi Jannita,
wat kan het leven toch hard zijn.
Ik hoop dat jou plaatsje geven niet op z'n Ghanees is.
Misschien kun je je rijbewijs nog wel even gaan halen. kunnen we samen eens lekker gaan motorrijden in Nederland.
Nog genieten van alles. Succes met afscheid nemen en de voorbereidingen voor je terugreis. -
09 April 2011 - 07:07
Hannah:
:) Janita door de bocht... op de motor. Je bent echt stoer!!! Wat naar van je tante en haar kindje. :S,
En tof dat je je onderzoek kon presenteren en dat het zo goed is gegaan! Ik ben benieuwd, mogen wij het ook lezen/horen? :)
groetels! -
09 April 2011 - 20:26
Greetje:
ha lieve nicht!
fijn om weer van en over je te lezen; mooie en droevige dingen...
heel veel succes met de laatste loodjes!
Alvast een goede terug reis en tot snel!
liefs Greetje -
11 April 2011 - 06:17
Ada:
Hallo dappere Janita,
nou ik had al respect voor je maar nu helemaal!! Het is wel léven daar, met álle facetten van het leven heb je te maken.
Heftig en mooi. Ik hoop wel zowel voor jou als voor de mensen daar dat ze een goede manier hebben om toch hun emoties te uiten. Motor muis veel sterkte je laatste dagen!! Je tante(tje) -
17 April 2011 - 10:04
Douwe:
Je hoeft helemaal niet op een moter te zitten om stoer te zijn! Lieverd, geslagen en bijzonder verliefd lees ik je verhaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
