Een maand in Ghana

Lieve lezers!

Er is alweer een week voorbij, dus het is weer tijd voor een nieuwe blog. Gister was het nog precies een maand voordat ik weer op Schiphol sta, dus nu gaat de tijd denk ik wel heel snel! Voordat ik het weet kan ik jullie allemaal weer zien en mijn verhalen echt zelf vertellen!! :)
Hier in Ghana gaat alles weer goed. Ik zeg weer omdat ik vorige week Malaria heb gehad, waardoor het dus even iets minder ging. Helaas voelde ik me van de medicijnen alleen maar zieker, maar daar mocht ik zondag gelukkig mee stoppen dus nu (na drie dagen diarree en alles wat daar bij hoort) voel ik me weer helemaal gezond! Dat is ook maar goed, want ik heb hier nog genoeg te doen, dus dan kan ik het niet echt gebruiken om ziek te zijn! Helaas laat de situatie hier in Nyariga niet altijd toe dat ik ook heel effectief met mijn onderzoek bezig kan, maar ik heb ontdekt dat ook heel onverwachte dingen een zinvolle bijdrage aan mijn onderzoek kunnen leveren. Zo zou ik gister met mijn nieuwe tolk aan de slag voor mijn onderzoek, maar haar collega is afgelopen weekend overleden, waardoor mijn tolk die maandag wel gewoon aan het werk moest (heel begrijpelijk allemaal natuurlijk, maar ik als controlefreak vind het gewoon niet makkelijk als mijn planning overhoop gegooid moet worden). Uiteindelijk heb ik toen besloten om dan maar naar de kliniek te gaan, omdat in de kliniek altijd wel vrouwen te vinden zijn en de zusters zijn altijd bereid om voor mij te vertalen. (Daarnaast ben ik ook hun vriendin geworden, dus het is ook heel gezellig om in de kliniek te zitten en met de zusters te kletsen!). Toen ik in de kliniek aankwam, kwam de midwife meteen naar mij toegelopen: er is een vrouw die vandaag gaat bevallen, ga maar even kijken! De vrouw had vanaf de vorige dag haar weeën, dus de baby zou maandag komen. Uiteindelijk ben ik dus de hele dag in de kliniek gebleven om te wachten tot de vrouw daadwerkelijk zou gaan bevallen. Om 1.33 was dat het geval en heeft ze echt een prachtig jongetje gekregen. De mensen die mij goed kennen zullen het wel gek vinden om te horen dat ik bij een bevalling ga kijken. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik zelf ook nog steeds verbaasd ben, en dat ik ook niet heel uitvoerig heb gekeken. Ik heb op een afstandje op een stoel gezeten om af en toe te kijken, maar om vaker weg te kijken of maar wat aantekeningen te maken voor mijn onderzoek. Daarnaast waren ook alle zusters komen kijken, dus ik ben hen heel dankbaar dat ze af en toe mij het zicht ontnamen ;-). Ondanks dat vond ik het toch heel bijzonder om erbij te zijn, en te zien hoe dat in Ghana gaat. Niemand heeft de moeder gefeliciteerd met de geboorte en zei ik de vorige keer nog dat ze hier zo gul zijn met complimentjes, nou niet naar een baby toe hoor. Het eerste wat het kind te horen kreeg was dat het lui was omdat het niet ging huilen, en ook nog even lekker een pets voor zn billen. Maar goed, dat hoort er allemaal bij. Toen ik 's middags tien minuutjes bij de baby heb gestaan om gewoon lekker te kijken, werd ik ook nog uitgelachen, maar daar heb ik me niets van aangetrokken. Als jullie de foto van de baby zien, weet ik zeker dat jullie wel begrijpen waarom ik zo lang heb staan kijken: baby's zijn bijzonder (maar bevallen lijkt mij stiekem niets :P).
Nu ik dit heb getypt besef ik me dat ik niet zoveel over mijn onderzoek zou vertellen, maar dit is toch even anders, toch? Maar ik zal nu weer verder gaan met de wat meer persoonlijke dingen van mijn reis hier.
Ten eerste bedacht ik me dat ik afgelopen week helemaal niet verteld heb dat ik buiten slaap, maar dat jullie al wel de foto van mijn bed buiten hebben gezien. Nu is het dus tijd voor nog wat verduidelijking. Omdat het hier steeds warmer wordt, is het binnen op mijn kamer echt niet meer uit te houden. Zelfs plat op je rug op bed spuit het zweet je lichaam uit ;). Mijn gastgezin had al vaker gevraagd of ik buiten kwam slapen, want binnen kon ik toch niet slapen? Maar ik was bang dat dan mijn laatste beetje privacy hier verloren zou gaan, uiteindelijk heb ik er toch maar aan toegegeven, en eigenlijk bevalt het prima! Iedere avond rond acht uur pak ik mijn spullen om mijn slaapplek buiten klaar te maken. En iedere ochtend rond half zes pak ik mijn spullen weer. Rond half zes begint het namelijk licht te worden, maar dan komen ook de kippen tot leven, die van het dak op mijn bed en klamboe landen. Zodra dat gebeurt ben ik het buiten weer zat en ga ik het laatste uurtje nog binnen slapen.
Verder heb ik hier met mijn zusjes echt steeds leukere gesprekken over vriendjes en verkering en wat daarin voor hun de regels zijn. Ik kreeg wel even op mijn kop, want ze vroegen mij wat ik zou doen als Douwe nu ik hier zat met iemand anders zou trouwen. Toen ik zei dat hij dat toch niet zou doen en dat ik hem vertrouwde, toen vielen ze allemaal over mij heen: Zeg dat noooit meer!! Alleen God kun je vertrouwen, maar mensen niet. Mensen kun je geloven, maar mensen kun je nooit vertrouwen. Tja... Vanavond gaan ze me laten zien waar dat in de Bijbel staat, ik ben benieuwd..
Verder zat ik mij de hele tijd op de geboorte van mijn neefje of nichtje te verheugen, mijn tante is namelijk hoogzwanger. En op 23 februari vertelde ze mij dat ze over een maand zou bevallen, maar helaas is dat ook een beetje Ghanese tijd... Gister pakte ze het registratie boekje van de controles erbij en daar stond toch echt dat ze 5 mei is uitgerekend... Helaas zit ik dan al weer in Nederland. Ze vroeg nog wel even of ik langer kon blijven, en Blessing vroeg of ik niet voor altijd kon blijven.. Maar helaas, het zit er niet in om hier het broertje of zusje van Miquel te zien. Stiekem vond ik het best wel jammer, want ik vind mijn tante zo leuk, maar het zit er echt niet in helaas!
Het laatste wat ik jullie nog moet vertellen is dat ik hier in Ghana mijn eigen schilderstalent heb ontdekt! Afgelopen weekend ben ik met Charlotte, Sylvia en Kaat naar Sirigu gegaan om daar een schildersworkshop te doen. In Sirigu hebben verschillende vrouwen zich verenigd onder de naam SWOPA en zij zetten zich in om hun cultuur en kunst te bewaren en dat uit te voeren om op die manier extra geld te verdienen. Vergelijkbaar dus met de vrouwen uit mijn dorpje en hun manden. Wij hebben hier met zijn vieren een schildersworkshop gedaan, en veel over de symbolen in hun schilderingen geleerd. (Veel van deze schilderingen zijn op de huizen in Sirigu terug te vinden). Op mijn schilderij staat de boom voor leven en de vogel voor hoop. De randen aan de zijkant staan voor eenheid en de rand aan de bovenkant en onderkant staat voor de vrouwelijk kalebas. En de kalebas wordt weer voor van alles gebruikt. Ik vond dat in dit schilderij wel mooi de thematiek van mijn onderzoek terug kwam, dus het was geen vakantiedagje, want ik was nog gewoon met mijn onderzoek bezig ;-).

Ik hoop dat met jullie ook nog alles goed gaat, laat het me maar weten via de reacties op mijn blog!

Heel veel liefs voor jullie, vanuit het nog steeds mooie Ghana!

Oja, dat wilde ik nog vertellen. Hier in Ghana is het ook een soort van lente. Er zijn heel schattige baby-geitjes, en nog meer kuikentjes. En zondag heb ik met James eieren verstopt voor mijn zusjes. Het is dan wel geen Pasen, maar ze wilde zo graag dat ik het zou doen, want een andere vrijwilliger had het ook gedaan. Het was echt een groot succes, en ze waren maar al te blij met hun eieren!

En in het kader van avonturen met taxi's. Toen we zaterdag uit Sirigu wegreden zat ik lekker tegen de autodeur aangeleund, maar toen de auto wegreed waaide die deur open, zodat ik mijn steun kwijt was.. Ik kon wel in de auto blijven zitten, maar het was toch wel weer een nieuw avontuur met de taxi. Volgende keer eerst goed de deuren controleren :).