Eindelijk het "eindverslag"...

Lieve allemaal,

Na veel vragen waarom er maar geen laatste blog kwam van mij, hier dan eindelijk een laatste blog. Het heeft een beetje lang geduurd, maar misschien wilde ik gewoon nog niet dat mijn reis naar Ghana ook definitief afgelopen zou zijn.. Maar goed, na twee weken Nederland en nu ik langzaamaan begin te acclimatiseren kan ik er niet meer onderuit, mijn tijd in Ghana zit erop en mijn leventje in Nederland gaat gewoon weer verder alsof ik niet weg geweest ben. Eerlijk gezegd voelt dit allemaal heel dubbel, maar het is zeker wel goed om weer thuis in Nederland te zijn. Het voelt heerlijk om weer met Douwe samen te kunnen zijn, om mijn ouders te zien en om de rest van mijn familie en vrienden te zien! Ik geniet daar nu alleen maar meer van. Tegelijkertijd blijft er nu ook altijd wel een gemis van Ghana… Maar zoals Ibrahim zei, toen ik mijn tranen wegveegde nadat ik afscheid had genomen van mijn fantastische gastgezin, without going there is no coming. En deze gedachte hou ik mij maar de hele tijd voor, zodra ik weer op de Ghanese bodem sta, heb ik altijd een familie waar ik naar terug kan gaan en wat ik dan ook zeker zal doen! En tot die tijd zal ik mij hier in Nederland vermaken met de gezelligheid van familie en vrienden, het schrijven van mijn scriptie, het opzoek gaan naar een doel voor mijn scriptie, het werken bij de bakker en alle andere dingen die bij het Nederlandse leven horen. En dankzij de technologie van tegenwoordig kan ik via de telefoon nog in contact blijven met mijn Ghanese familie (en ik kan jullie vertellen het is heerlijk om met hen te bellen!).

Dit was dan mijn laatste blog over mijn onderzoek in Nyariga, voor jullie trouwe steun: bedankt!! Ik was blij met zo’n geïnteresseerd lezers publiek! ;)

Liefs, Janita

PS. Wegens de privacy van de mensen uit Nyariga zal ik nu ook de foto’s van hen van internet halen. Mochten jullie de foto’s missen, jullie zijn altijd welkom om een keer de foto’s te komen kijken (en dan heb ik een mooi excuus om over Nyariga te blijven praten!).