Veilig aangekomen in Liberia

Lieve Lezers,

Hier even een kort berichtje vanuit Liberia om jullie te laten weten dat ik veilig ben aangekomen en dat het goed met me gaat. Gister ben ik, na afscheid genomen te hebben van Douwe en nog uuuuuren op het vliegveld gezeten te hebben, om 15.00 uur geland op het internationale vliegveld van Liberia. Vanuit het vliegtuig (net voor de prachtige landing) zag ik de zee en prachtige groene bomen. Wauw! Toen ik geland was zag ik een vliegtuig vol met VN-vliegtuigen en helikopters, en toen wist ik het zeker: ik ben in Liberia. Gek om daar, na er zoveel over gelezen te hebben, echt te zijn. Nadat ik makkelijk door de douane was gekomen, en was opgehaald door Lorma en Sumo, heb ik zo’n twee uur met hen in de auto gezeten op weg naar de hoofdstad van Liberia en mijn hotel.

Onderweg maakte de vele VN-auto’s mij opnieuw bewust van het feit dat ik in Liberia ben. De omgeving daar en tegen was voor mij niet veel anders dan een grote stad in Afrika, grote en kleine gebouwen, chaos op de weg met auto’s en straatverkopers, en enorm veel vriendelijkheid! Een grote geruststelling dus. Tegelijkertijd doen de verhalen anders geloven, het conflict is hier wel degelijk mee gemaakt, helaas. Komende maanden zal ik me daar vast nog bewuster van worden.

Na een goede nachtrust (om de vorige nacht in te halen) ben ik vandaag meteen keihard aan de slag gegaan met mijn onderzoek. Om 9 uur werd ik opgehaald door Sumo en zijn we met de taxi naar het kantoor van RHARP gegaan waar onder andere hij en Lorma werken. Deze organisatie (ook een partner van ICCO), richt zich op de promotie van mensen rechten in het hele land, met een specifieke focus op oneerlijke rechtsprocessen. Hier op het kantoor heb ik met Sumo een plan gemaakt voor de komende dagen, en hebben we de rest opgevuld met het rondreizen door de stad (met taxi, moter en mini-bus) om verschillende NGO’s in Liberia te ontmoeten die mogelijk relevant zijn voor mijn onderzoek. Tegelijkertijd leerde ik de stad zo ook wat beter kennen: Man, wat een chaos. Dit is nog erger dan alle Ghanese steden bij elkaar.. Ik heb dan ook maar gezegd dat ik het nog niet zo zie zitten om morgen alleen met een taxi naar kantoor te komen.. ;) Gelukkig word er hier zo lief voor me gezorgd dat het ook geen enkel probleem is om me morgen weer op te halen, zodat ik ook het kantoor kan bereiken en weer een dag op sleeptouw genomen kan worden. Hoogstwaarschijnlijk gaat mijn dag er morgen weer net zo uit zien als vandaag; het bezoeken van verschillende organisatie die zich bezig houden met vrouwen in het wederopbouw proces, en het wegwijs worden in de Liberiaanse maatschappij want ik moet nog veel leren, gelukkig heb ik daar ook nog wel even voor. Wat ik sowieso moet gaan leren is het verschil tussen de Liberiaanse Dollar en de Amerikaanse. Beiden zijn hier volledig betaalmiddel, alleen wordt er de ene keer in de L$ gesproken en de andere keer in de US$. Het lijkt vrij logisch, de goedkope dingen zijn in Liberiaanse Dollar en de dure in Amerikaanse, maar toch snap ik het nog niet helemaal. Maar dat zal komende dagen wel lukken. Daarnaast heb ik me voorgenomen om de lokale taal (de grootste) te leren spreken, zodat ik ook met mensen kan praten die geen Engels spreken. Het leuke is dat de man met wie ik in Gbarnga veel om zal gaan, Wiston, deze taal heeft gegeven op de University van Gbarnga. In september start er een nieuwe cursus, en ik ben van plan om daar aan deel te nemen. Het schijnt niet zo’n moeilijke taal te zijn, dus ik ben benieuwd! (Vanaf 20 augustus zal ik trouwens in dit stadje gaan wonen, ik kijk daar erg naar uit!)

Het gaat dus allemaal erg goed, ik heb de juiste mensen leren kennen voor mijn onderzoek, en iedereen is hartelijk en enorm behulpzaam. Geen reden om te klagen dus, maar toch… nu het avond is en ik me besef dat ik dit leven 4,5 maand lang zal hebben, zonder jullie om mij heen, dan mis ik Nederland wel heel erg. Dus ga vooral door met de lieve reacties op mijn blog, die doen me erg goed!

Heel veel warme groeten uit Liberia!