Volwassen worden: Sinterklaas bestaat niet..

"Als je jong bent geloof je alles. Van spinazie krijg je spierballen, je vader is de sterkste man van Nederland en Sinterklaas bestaat. Maar er komt een dag, dat je naar de schoenen van de goedheiligman kijkt en denkt: ’Wacht eens, dat zijn de schoenen van mijn vader!’ Je vermoedde al zoiets, maar nu dringt het pas echt tot je door.

Het is onzin om te geloven dat er in Spanje een man met een witte baard rondloopt. die één keer per jaar de stoomboot pakt om bij jou iets in je schoen te stoppen. En nog zo iets: van spinazie krijg je geen spierballen. Nederland wordt nooit wereldkampioen en jij trouwt niet met de juf." (film: Alles is Liefde)


Lieve Lezers,

Ik heb begrepen dat mijn vorige blog sommigen nogal ongerust heeft gemaakt, daarom zo snel alweer een blog om jullie even een beetje gerust te stellen. Ik heb namelijk weer een mooie vergelijking bedacht om mijn gevoelens van de afgelopen dagen uit te leggen, die alles weer veel luchtiger maakt. Zoals ik in de titel probeer te zeggen, mijn gevoelens hier zijn te vergelijken met de gevoelens die ik had toen ik ontdekte/hoorde dat Sinterklaas niet bestond. De mensen die mij goed kennen weten dat dat een heftig moment is geweest in mijn ontwikkeling van kind naar minder-kind, voor de mensen die dit verhaal niet weten: ik zal het nu kort omschrijven.

Het was november 1998 in Biddinghuizen en Janita zat als een overtuigd Sinterklaas-aanhanger in groep 5. In de klas waren er al veel discussies geweest of sinterklaas al dan niet bestond, en vaak was het de hele klas tegen mij en een ander meisje die ook nog in Sinterklaas geloofde. De rest wist allang dat deze goedheilig man niet meer bestond, maar ik, ik wilde daar niets van weten. De meester in de klas had dat blijkbaar goed aangevoeld, en hij liet ons allemaal een brief schrijven over wat we van Sinterklaas dachten. Ik weet nog goed dat ik een brief vol met uitroeptekens en hoofdletters heb geschreven om de meester te laten zien dat Sinterklaas echt bestond. Wat de andere kinderen ook zeiden, Sinterklaas bestond! Tot een paar dagen later. Mijn moeder kwam naar me toe en probeerde de hele situatie uit te leggen: het resultaat een huilende Janita. Aan de ene kant voelde Janita zich heel dom dat ze de kinderen die niet meer in Sinterklaas geloofden niet had geloofd. Aan de andere kant was Janita heel bang hoe het nu verder moest. Zou ze dit jaar dan geen cadeautjes meer krijgen? Hoewel het eerst een grote schok was, ben ik er inmiddels overheen en geniet ik enorm van Sinterklaas vieren, surprises maken, gedichten schrijven en grote geheimen te ontrafelen over wie wie heeft.

Het klinkt misschien een beetje gek, maar hier in Liberia heb ik een zelfde soort ervaring. Voordat ik naar Liberia ging, waren veel mensen bezorgd door de negatieve klank die de landsnaam ‘Liberia’ met zich mee draagt. Hoe dan ook, ik was ervan overtuigd dat Liberia meer was, mede door de “romantische” boeken die ik heb gelezen over goed-geïntegreerde ex-kindsoldaten, of door het mooie verhaal over hoe de vrouwen in Liberia zich ingezet hebben voor vrede. Ik dacht dat Liberia helemaal niet zo naar zou zijn. Ook dit heb ik, voordat ik weg ging op papier geschreven, en ik hoopte dat ik tijdens mijn verblijf met nog meer bewijs ben gekomen. Helaas heb ik afgelopen weken ontdekt dat het eigenlijk helemaal niet zo was, en dit was confronterend. Nog confronterender dan dat sinterklaas niet bestond, die ontdekking had alleen gevolgen voor de maand december. Hier in Liberia voelde het alsof mijn ontdekking gevolgen had voor mijn hele wereldbeeld. Gelukkig begin ik nu langzaam aan te beseffen dat het niet zo dramatisch is, maar dat ook deze ontdekking nodig is om meer volwassen te worden. Om als volwassene de wereld te verbeteren kun je niet alleen maar idealist zijn, maar is een stukje realisme ook nodig. En dat stukje realisme ben ik hier aan het krijgen.

Het uiteindelijke resultaat zal zijn dat blijkt dat ontwikkelingssamenwerking en wederopbouw van een post-conflict land harder werken is dan ik ooit had gedacht. Maar goed, geldt niet precies hetzelfde voor sinterklaas? Waar het als kind genoeg is om een liedje te zingen, moet je als volwassenen helemaal moeite doen om een vrij moment te vinden, moet je cadeautjes kopen en ook nog gedichten schrijven. Kortom hard werken voor een avondje gezelligheid, maar uiteindelijk de moeite waard.

Toen ik hoorde dat Sinterklaas niet meer bestond had ik kunnen zeggen dat ik het ook niet meer wilde vieren. Dan was ik zo’n beetje de leukste dag van het jaar kwijt geraakt. Nu ik ontdekt heb dat een na-oorlogsland geen romantische land is waar iedereen samenwerkt, had ik kunnen zeggen dat het allemaal niet meer hoeft, maar dan raken we zeker een mooie wereld kwijt! Ik zal me dus in blijven zetten voor een mooiere wereld, maar wel op een realistische manier.

Hoe ik dat de komende tijd aan ga pakken? Ik mag hier tot en met half november bij de Duitse mensen in huis blijven wonen (zij gaan dan terug naar Duitsland), om soms de confronterende werkelijkheid op een rustige plek te kunnen verwerken. En dat zal me goed doen, omdat ik hier soms lekker kan afwassen, eten kan koken, uuuuuuuuuuuren kan kijken naar de jonge katjes (drie weken oud) die met elkaar aan het spelen zijn, omdat ik hier kippen en krekels hoor wanneer ik in bed lig, en omdat ik hier tussen de bananenbomen kan lopen en dan niets anders zie dan nog meer groene bomen.

Kortom, ik begin langzaam weer nieuwe energie te vinden om rustig door te gaan met mijn onderzoek, ook mede dankzij al jullie lieve en bemoedigende berichtjes op mijn blog of via de mail! Dankjulliewel!

Liefs, Janita