Afrikaantje Spelen

Als Afrika er eenmaal in zit, gaat het er niet meer uit!

Deze uitspraak van een vriendin, gaat ook helemaal op voor mij. Ik geniet er ontzettend van om op mijn geliefde continent mijn afstudeeronderzoek uit te voeren. En ik geniet er nog meer van dat ik uit de hoofdstad van Liberia ben, en weer lekker in het rurale Afrika sta! Ja, ik ben hier in Gbarnga voor de komende tijd wel op mijn plek. Maar goed, wat maakt het hier zo leuk en wat ga ik de komende tijd doen?

Afgelopen dinsdagavond ben ik veilig in Gbarnga en in mijn guesthouse aangekomen. De volgende ochtend werd ik me bewust van de fijne plek waar ik terecht was gekomen. Ook al voelt het wel wat stom om als antropoloog in een duur guesthouse te zitten, en is mijn kamer wel heel klein en donker, ik ben blij met waar ik zit! ’s Avonds heb ik electriciteit, heb ik een bed waar ik kan slapen en heb ik een wc met pot waar ik gewoon op kan zitten. En overdag ben ik lekker in het veld, waarbij ik zoveel mogelijk ‘Afrikaantje speel’. Deze uitdrukking bedacht ik vanavond, en ook al klinkt het niet echt als een serieuze business, voor mij is dat het wel. Ik doe namelijk mijn best om zoveel mogelijk een Afrikaanse vrouw te worden en om zo goed mogelijk te begrijpen wat het inhoudt om een vrouw in Liberia te zijn. Maar goed, hoe hard ik mijn best doe, hoe mooi mijn haar is ingevlochten, hoe veel ik ook door de modder loop, en hoe hard ik probeer Kpelle te spreken, ik blijf de blanke. Vandaar het ‘Afrikaantje spelen’. Ik word nooit een Afrikaan, maar ik probeer me wel zoveel mogelijk te gedragen! En ik denk dat dat me wel goed afgaat. Samen met Garmai, een vrouw van 32 die mij helpt met mijn onderzoek, meng ik me in allerlei aspecten van haar dagelijks leven. Zo heb ik met haar boodschappen op de markt gedaan, om vervolgens een Afrikaanse maaltijd te bereiden. Ben ik met haar naar vrouwengebedsgroep gegaan, heb ik mijn haar in laten vlechten, en heb ik vanmorgen een workshop van de kerk bijgewoond. Bij al deze activiteiten ontmoet ik weer allemaal andere vrouwen die erg geïnteresseerd zijn in mij en mijn onderzoek, iedereen probeert me dan ook zoveel mogelijk te helpen om met weduwen in contact te komen. Daarnaast heb ik ook gewoon leuke gesprekken over hun leven, zo heb ik vanmorgen echt een heel interessant gesprek gehad over het gebruik van anticonceptie en het krijgen van kinderen. Juist zulke gesprekken, zijn de kleine geniet momentjes van mijn onderzoek in Liberia. Andere dingen zijn het horen van hoe mooi ik wel niet ben (sorry, maar iedereen zegt dat ik beautiful ben), het horen van hoe vriendelijk ik wel niet ben, het welkom geheten worden door de kinderen van Garmai, die naar de weg komen rennen zodra ze me aan zien komen en die vervolgens de hele tijd hand in hand willen lopen, het brood en fruit kopen op de markt, of het ritje op een van de motors (het openbaar vervoer) waarbij mijn benen steeds weer onder de modder spetters zitten doordat het hier regenseizoen is.

De komende dagen zal mijn leven er hier niet veel anders uit zien, zo ga ik morgenochtend naar de kerk, morgenmiddag naar een vrouwen-bijeenkomst, en maandag ga ik naar een dorpje waar een van de weduwen woont die ik ontmoet heb. Ik kijk er erg naar uit om dan ook echt met mijn doelgroep in contact te komen, maar ergens kijk ik er wel tegen op, want hoe mooi Liberia ook is, het blijft een land dat een verschrikkelijke geschiedenis heeft. Het is niet iets dat heel duidelijk aanwezig is, meer verborgen, zoals de ruïnes van huizen die alweer volledig begroeid zijn of beschut door gras en bomen. Of zoals de mensen die vriendelijk naar je lachen, maar die je de meest verschrikkelijke dingen over de oorlog kunnen vertellen. Ook van oorlogsweduwen zal ik deze verhalen te horen krijgen, en ik hoop dat ik de mensen hier op een goede manier mag benaderen wanneer ze hun verhaal vertellen, maar dat ik het zelf ook een goed plekje kan geven. Dit zal iets zijn wat ik nu al aan het leren ben, door alles wat Garmai me verteld heeft, maar het zal ook iets zijn waar ik mezelf ook nog wel tegen kan gaan komen, zeker wanneer ik ontdek dat deze mensen nog steeds in een benarde situatie leven.

Maar goed, hoe dat allemaal zit, dat ga ik de komende weken ontdekken. Voor nu wil ik jullie via de foto’s de mooie kant laten zien van Liberia, om te bewijzen dat het land niet alleen maar een na-oorlogs land is, maar dat het ook ontzettend mooie kanten heeft. De kanten, die maken dat ik van Afrika hou!

Lieve groetjes, Janita

PS. Reageer er maar op los hoe het in Nederland is, want de contacten met Nederland maken het mogelijk dat ik kan blijven genieten van mijn tijd hier!