Afscheid nemen

Lieve Lezers,

Terwijl ik deze blog schrijf heb ik het gevoel dat ik mijn hoofd bijna om valt. Hoe komt dit gevoel? Nee, ik ben niet ziek, maar ik heb vandaag mijn haar in laten vlechten, en het is ontzettend zwaar! De reden dat het zwaar voelt is omdat ik wilde dat mijn haar extra lang blijft zitten (de vrouwen hier hebben het wel drie maanden), en omdat een succes te maken had ik volgens de ‘kapster’ drie pakken met nephaar nodig, in plaats van twee. Dus dat hebben we maar gedaan.. Het gevolg: ook als ik hier niet dikker ben geworden in Liberia is mijn gewicht wel toegenomen ;-).
De reden dat ik nu al mijn haar heb laten invlechten, is omdat mijn reis onverwacht nog korter is geworden, dan dat het al geworden was. Afgelopen week donderdag heb ik toch problemen gekregen toen ik mijn visum wilde verlengen (een lang en onduidelijk verhaal, dus ik laat het hier bij), dus nu moet ik het land uit voordat mijn visum verlopen is. Dat is 8 november, oftewel, aanstaande donderdag vlieg ik naar Accra om vrijdag naar Nederland te komen (een week eerder dan de bedoeling was). Erg gek om alles binnen een week af te moeten sluiten, tegelijkertijd is het ook heerlijk, de tijd vliegt, en over minder dan een week ben ik weer dichtbij jullie allemaal in Nederland (en ben ik eindelijk weer bij Douwe!). Kort samengevat zit ik dus in een nieuwe emotionele achtbaan, waarbij ik aan de ene kant heel blij ben om naar huis te komen, maar waarbij ik aan de andere kant ook wel verdrietige gevoelens heb om zo snel echt alles van Liberia achter te laten. De mieren die op dit moment over mijn laptop kruipen zal ik niet missen, maar het niet hebben van stroom en daarom heel de avond met kaarsen het huis verlichten, terwijl op de achtergrond de krekels muziek maken, heeft wel wat. En zo zijn er meer dingen die ik in Nederland wel vol zou willen blijven houden.
Komende dagen zitten zo vol dat ik geen tijd meer heb voor een blog denk ik. Ik ga namelijk morgen naar de kerk (het is first sunday, dus dat duurt wel een paar uur) en aan het einde van de middag heb ik mijn laatste focusgroep. Maandagmiddag wordt er eten gekookt bij het vrouwencentrum en heb ik mijn ‘Farewell’. Ik denk dat hier veel tranen bij zullen komen. Toen ik de vrouwen vrijdag vertelde dat ik weg ging moest ik al een beetje huilen. Dat ik moest huilen is op zich niet heel bijzonder, maar het feit dat twee ontzettend lieve vrouwen met me mee gingen huilen verraste me wel een beetje. Normaal gesproken laten mensen hun tranen niet zien, maar deze vrijdagmorgen zaten we in een kringetje voor ons uit te staren met een zakdoek in de hand, de tranen weg te vegen. Deze vrouwen hebben me geraakt, en blijkbaar ik hen ook. Het is daarom fijn dat ik op het laatste moment nog een afscheidsfeestje kan organiseren, om op een goede en gezellige manier afscheid te kunnen nemen.
Dinsdag heb ik een kleiner afscheidsfeestje bij Garmai thuis, met haar kinderen, haar vriendinnen (onder andere Catherine natuurlijk, die eerst eten voor mij kookte) en haar buurvrouwen. Ook goed om nog even gezellig met hen te eten en gedag te zeggen. Verder wil ik deze laatste dagen ook nog wat interviews doen, daarnaast wil ik nog veel foto’s maken van alle mooie of bijzondere dingen van het land, en moet ik natuurlijk mijn tas in pakken. Dat laatste zal een lastige klus worden, want in de drie maanden hier heb ik veel verzameld (papieren, t-shirts van de verschillende marches en jurken).. Oftewel volle dagen, maar daarna kan ik lekker in het vliegtuig beginnen met bijkomen om te weten dat ik op Schiphol en daarna alle knuffels kan krijgen die ik hier zo gemist heb!
Omdat dit dus nu voorlopig mijn laatste blog is, wil ik jullie bedanken voor al jullie lieve reacties en woorden op de momenten dat ik het heel zwaar had. Zonder die reacties was ik waarschijnlijk gillend naar huis gerend, jullie reacties hebben ervoor gezorgd dat ik het hier netjes af heb kunnen maken (in een kortere tijd). Dank jullie wel daarvoor en ik kijk er naar uit om jullie straks allemaal weer in Nederland te zien!

Heel veel liefs, Janita

PS. Ik keek net ook even het weerbericht, want dat is nu ook relevant voor mij, maar willen jullie met me mee duimen dat het vanaf vrijdag niet meer zoveel regent? Hier in Liberia wordt het nu langzaam echt droger, en beginnen ze geleidelijk met het repareren van de weg (lees: met zand de gaten in de zandweg opvullen), en geniet ik van de Afrikaanse temperaturen en de zon. Het zou dus wel fijn zijn als ik dat een beetje zou kunnen blijven hebben in Nederland (want als ik alleen aan het weer denk in Nederland, dan zou ik voorlopig liever niet terug komen, maar dat is dan ook ongeveer de enige reden).