Van Oorlog naar Vrede..

Zittend op de veranda van Garmai, met een bord lekkere rijst op schoot, loop ik lekker voor me uit te staren. In de verte hoor ik het constante geluid van de krekels, dichterbij hoor ik de kikkers die zich schuil houden in het natte gras; het resultaat van de vorige regenbui. Naast me zitten de kinderen van Garmai te spelen met kevers die ze gevangen hebben in de boom. Om de kevers wordt een touwtje geknoopt en onder luid gekrijs en geschater (van de kinderen) laten ze de beestjes rondjes vliegen. Dit geweld waar de diertjes de dupe van zijn, is de enige vorm van geweld die ik hier in Gbarnga heb ondervonden. Het lijkt een grote vredige omgeving.
En toch…. Het ministerie van Buitenlandse zaken zegt: alle niet essentiële reizen worden ontraden. En toch… ben ik gegaan. Waarom?

Mijn keuze om naar Liberia te gaan heeft veel verschillende redenen. Eentje, die ik vandaag in mijn blog wil belichten is dat ik graag wilde aantonen dat een post-conflict land meer is dan een land waar conflict is geweest. Helaas begin ik dat steeds meer te betwijfelen. In hoeverre is Liberia meer dan dat? Alles wat er tegenwoordig gebeurd in Liberia heeft een verbinding met de verschrikkelijke oorlog die hier heeft plaats gevonden. Het maakt me ervan bewust dat een oorlog meer is dan het doden van mensen. Het is niet zo dat het leven na een oorlog meteen makkelijk is, zolang het geweld maar stopt. In tegendeel. De consequenties van een oorlog lijken me zoveel groter dan dat ik ooit heb kunnen beseffen. En dit besef raakt me enorm. Het raakt me zo erg dat ik ’s nachts moeite heb om in slaap te vallen, het zorgt ervoor dat ik met tranen in mijn ogen het nieuws in Syrië volg en het zorgt ervoor dat ik me ontzettend machteloos voel! Niet omdat er hier niets gebeurd, niet omdat het land niet keihard aan het opbouwen is, maar meer omdat er nog steeds zoveel verborgen leed is. Sinds 2003 is er officieel vrede in Liberia, the UN is bezig om hun troepenmacht in Liberia te verkleinen, allemaal dingen die ik volledig begrijp. Het is hier geen oorlog. Helaas betekent het niet dat de oorlog geen invloed meer heeft op het dagelijks leven van mensen. Zo spreek ik hier vrouwen die hebben gezien hoe hun man vermoord is, mensen die op de vlucht sloegen terwijl er dode mensen op straat lagen. Mensen van wie hun huis kapot gebombardeerd is, maar geen geld hebben om een nieuwe te bouwen, en daarom een huis moeten huren. Mensen die in “de bush” wonen, maar daar niet kunnen slapen omdat ze nog steeds bang zijn. Kinderen die niet naar school kunnen, omdat hun vader is overleden en hun moeder geen werk heeft. Mensen ouder dan 30, die zo’n 4 jaar geleden pas hun middelbare school afgerond hebben omdat ze tijdens de oorlog niet naar school konden. Kinderen van 16 die nu in de vierde klas van de basisschool zitten (de basisschool gaat hier tot en met klas 12!). Vrouwen die geen toegang hebben tot land, gewoon omdat hun schoonfamilie het hen heeft ontnomen. En hoewel de wetgeving vrouwen in staat stelt om het bezit van hun man te erven, zijn sommigen zo moe van de oorlog dat ze geen zin hebben om ook hiervoor te moeten vechten. Liever in hun lot berusten dan nog meer strijd in hun leven.
Het resultaat? Een vrouw die niet mocht huilen toen haar man vermoord werd, maar tranen in haar ogen krijgt als ik haar rijst geef voor 30 L$ (1 US$ = 73 L$).

En hoewel ik over het algemeen vrij goed met deze verhalen kan omgaan, komt alles keihard terug bij het kijken van het nieuws op CNN in het guesthouse. Ik hoorde dat er afgelopen maand meer dan 2000 mensen zijn vermoord in Syrië en ik vraag me af wat dat betekent voor het land als er morgen vrede zou zijn. Hoe zou het daar met weduwen gaan over tien jaar? Deze vraag heb ik me nog nooit zo bewust gesteld, maar nu laat het me niet meer los. En ergens ben ik “dankbaar” dat ik me bewust ben geworden van deze situatie. Tegelijkertijd lijkt het leed op de wereld daardoor immens groot te zijn geworden, zo groot dat ik het met jullie moet delen! Of zo groot dat ik wilde dat ik hier met zakken vol geld rondliep, zodat ik wat kinderen naar school kon helpen. Wat vrouwen geld kon geven zodat ze land konden kopen of een huis konden bouwen. Wat geld kon lenen zodat vrouwen hun eigen bedrijfje op konden starten. Helaas heb ik dat niet, maar gelukkig zijn er hier ook al goede initiatieven.
Zo is er REFOUND (een partner van ICCO) die zich inzet voor weduwen in dorpjes om Gbarnga. Ze hebben als groep toegang tot land, kunnen zo producten op de markt verkopen en geld verdienen, maar zo hebben ze zelf ook toegang tot eten. Daarnaast is er WIPNET. Deze organisatie is aan het einde van de oorlog opgezet en de leden van deze groep hebben zich keihard ingezet voor vrede (denk aan de Nobel vredes prijs die door Leymah Gbowee was gewonnen). Deze vereniging zit in het hele land en dus ook hier in Gbarnga. In het vrouwencentrum leren ze verschillende skills, zoals het maken van brood, het naaien van kleren, het maken van zeep, of het maken van sieraden. Met deze training worden vrouwen geholpen om zelfstandig te zijn en hun geld te verdienen. Kortom, een tof project! Ik ga daar dus nu ook maar snel naar toe, om weer te zien hoe sterk de mensen hier eigenlijk zijn! Vanavond zal ik proberen om wat foto’s van dit project te uploaden.

Liefs, Janita