Van Oorlog naar Vrede..
Blijf op de hoogte en volg Janita
06 September 2012 | Liberië, Gbarnga
Zittend op de veranda van Garmai, met een bord lekkere rijst op schoot, loop ik lekker voor me uit te staren. In de verte hoor ik het constante geluid van de krekels, dichterbij hoor ik de kikkers die zich schuil houden in het natte gras; het resultaat van de vorige regenbui. Naast me zitten de kinderen van Garmai te spelen met kevers die ze gevangen hebben in de boom. Om de kevers wordt een touwtje geknoopt en onder luid gekrijs en geschater (van de kinderen) laten ze de beestjes rondjes vliegen. Dit geweld waar de diertjes de dupe van zijn, is de enige vorm van geweld die ik hier in Gbarnga heb ondervonden. Het lijkt een grote vredige omgeving.
En toch…. Het ministerie van Buitenlandse zaken zegt: alle niet essentiële reizen worden ontraden. En toch… ben ik gegaan. Waarom?
Mijn keuze om naar Liberia te gaan heeft veel verschillende redenen. Eentje, die ik vandaag in mijn blog wil belichten is dat ik graag wilde aantonen dat een post-conflict land meer is dan een land waar conflict is geweest. Helaas begin ik dat steeds meer te betwijfelen. In hoeverre is Liberia meer dan dat? Alles wat er tegenwoordig gebeurd in Liberia heeft een verbinding met de verschrikkelijke oorlog die hier heeft plaats gevonden. Het maakt me ervan bewust dat een oorlog meer is dan het doden van mensen. Het is niet zo dat het leven na een oorlog meteen makkelijk is, zolang het geweld maar stopt. In tegendeel. De consequenties van een oorlog lijken me zoveel groter dan dat ik ooit heb kunnen beseffen. En dit besef raakt me enorm. Het raakt me zo erg dat ik ’s nachts moeite heb om in slaap te vallen, het zorgt ervoor dat ik met tranen in mijn ogen het nieuws in Syrië volg en het zorgt ervoor dat ik me ontzettend machteloos voel! Niet omdat er hier niets gebeurd, niet omdat het land niet keihard aan het opbouwen is, maar meer omdat er nog steeds zoveel verborgen leed is. Sinds 2003 is er officieel vrede in Liberia, the UN is bezig om hun troepenmacht in Liberia te verkleinen, allemaal dingen die ik volledig begrijp. Het is hier geen oorlog. Helaas betekent het niet dat de oorlog geen invloed meer heeft op het dagelijks leven van mensen. Zo spreek ik hier vrouwen die hebben gezien hoe hun man vermoord is, mensen die op de vlucht sloegen terwijl er dode mensen op straat lagen. Mensen van wie hun huis kapot gebombardeerd is, maar geen geld hebben om een nieuwe te bouwen, en daarom een huis moeten huren. Mensen die in “de bush” wonen, maar daar niet kunnen slapen omdat ze nog steeds bang zijn. Kinderen die niet naar school kunnen, omdat hun vader is overleden en hun moeder geen werk heeft. Mensen ouder dan 30, die zo’n 4 jaar geleden pas hun middelbare school afgerond hebben omdat ze tijdens de oorlog niet naar school konden. Kinderen van 16 die nu in de vierde klas van de basisschool zitten (de basisschool gaat hier tot en met klas 12!). Vrouwen die geen toegang hebben tot land, gewoon omdat hun schoonfamilie het hen heeft ontnomen. En hoewel de wetgeving vrouwen in staat stelt om het bezit van hun man te erven, zijn sommigen zo moe van de oorlog dat ze geen zin hebben om ook hiervoor te moeten vechten. Liever in hun lot berusten dan nog meer strijd in hun leven.
Het resultaat? Een vrouw die niet mocht huilen toen haar man vermoord werd, maar tranen in haar ogen krijgt als ik haar rijst geef voor 30 L$ (1 US$ = 73 L$).
En hoewel ik over het algemeen vrij goed met deze verhalen kan omgaan, komt alles keihard terug bij het kijken van het nieuws op CNN in het guesthouse. Ik hoorde dat er afgelopen maand meer dan 2000 mensen zijn vermoord in Syrië en ik vraag me af wat dat betekent voor het land als er morgen vrede zou zijn. Hoe zou het daar met weduwen gaan over tien jaar? Deze vraag heb ik me nog nooit zo bewust gesteld, maar nu laat het me niet meer los. En ergens ben ik “dankbaar” dat ik me bewust ben geworden van deze situatie. Tegelijkertijd lijkt het leed op de wereld daardoor immens groot te zijn geworden, zo groot dat ik het met jullie moet delen! Of zo groot dat ik wilde dat ik hier met zakken vol geld rondliep, zodat ik wat kinderen naar school kon helpen. Wat vrouwen geld kon geven zodat ze land konden kopen of een huis konden bouwen. Wat geld kon lenen zodat vrouwen hun eigen bedrijfje op konden starten. Helaas heb ik dat niet, maar gelukkig zijn er hier ook al goede initiatieven.
Zo is er REFOUND (een partner van ICCO) die zich inzet voor weduwen in dorpjes om Gbarnga. Ze hebben als groep toegang tot land, kunnen zo producten op de markt verkopen en geld verdienen, maar zo hebben ze zelf ook toegang tot eten. Daarnaast is er WIPNET. Deze organisatie is aan het einde van de oorlog opgezet en de leden van deze groep hebben zich keihard ingezet voor vrede (denk aan de Nobel vredes prijs die door Leymah Gbowee was gewonnen). Deze vereniging zit in het hele land en dus ook hier in Gbarnga. In het vrouwencentrum leren ze verschillende skills, zoals het maken van brood, het naaien van kleren, het maken van zeep, of het maken van sieraden. Met deze training worden vrouwen geholpen om zelfstandig te zijn en hun geld te verdienen. Kortom, een tof project! Ik ga daar dus nu ook maar snel naar toe, om weer te zien hoe sterk de mensen hier eigenlijk zijn! Vanavond zal ik proberen om wat foto’s van dit project te uploaden.
Liefs, Janita
En toch…. Het ministerie van Buitenlandse zaken zegt: alle niet essentiële reizen worden ontraden. En toch… ben ik gegaan. Waarom?
Mijn keuze om naar Liberia te gaan heeft veel verschillende redenen. Eentje, die ik vandaag in mijn blog wil belichten is dat ik graag wilde aantonen dat een post-conflict land meer is dan een land waar conflict is geweest. Helaas begin ik dat steeds meer te betwijfelen. In hoeverre is Liberia meer dan dat? Alles wat er tegenwoordig gebeurd in Liberia heeft een verbinding met de verschrikkelijke oorlog die hier heeft plaats gevonden. Het maakt me ervan bewust dat een oorlog meer is dan het doden van mensen. Het is niet zo dat het leven na een oorlog meteen makkelijk is, zolang het geweld maar stopt. In tegendeel. De consequenties van een oorlog lijken me zoveel groter dan dat ik ooit heb kunnen beseffen. En dit besef raakt me enorm. Het raakt me zo erg dat ik ’s nachts moeite heb om in slaap te vallen, het zorgt ervoor dat ik met tranen in mijn ogen het nieuws in Syrië volg en het zorgt ervoor dat ik me ontzettend machteloos voel! Niet omdat er hier niets gebeurd, niet omdat het land niet keihard aan het opbouwen is, maar meer omdat er nog steeds zoveel verborgen leed is. Sinds 2003 is er officieel vrede in Liberia, the UN is bezig om hun troepenmacht in Liberia te verkleinen, allemaal dingen die ik volledig begrijp. Het is hier geen oorlog. Helaas betekent het niet dat de oorlog geen invloed meer heeft op het dagelijks leven van mensen. Zo spreek ik hier vrouwen die hebben gezien hoe hun man vermoord is, mensen die op de vlucht sloegen terwijl er dode mensen op straat lagen. Mensen van wie hun huis kapot gebombardeerd is, maar geen geld hebben om een nieuwe te bouwen, en daarom een huis moeten huren. Mensen die in “de bush” wonen, maar daar niet kunnen slapen omdat ze nog steeds bang zijn. Kinderen die niet naar school kunnen, omdat hun vader is overleden en hun moeder geen werk heeft. Mensen ouder dan 30, die zo’n 4 jaar geleden pas hun middelbare school afgerond hebben omdat ze tijdens de oorlog niet naar school konden. Kinderen van 16 die nu in de vierde klas van de basisschool zitten (de basisschool gaat hier tot en met klas 12!). Vrouwen die geen toegang hebben tot land, gewoon omdat hun schoonfamilie het hen heeft ontnomen. En hoewel de wetgeving vrouwen in staat stelt om het bezit van hun man te erven, zijn sommigen zo moe van de oorlog dat ze geen zin hebben om ook hiervoor te moeten vechten. Liever in hun lot berusten dan nog meer strijd in hun leven.
Het resultaat? Een vrouw die niet mocht huilen toen haar man vermoord werd, maar tranen in haar ogen krijgt als ik haar rijst geef voor 30 L$ (1 US$ = 73 L$).
En hoewel ik over het algemeen vrij goed met deze verhalen kan omgaan, komt alles keihard terug bij het kijken van het nieuws op CNN in het guesthouse. Ik hoorde dat er afgelopen maand meer dan 2000 mensen zijn vermoord in Syrië en ik vraag me af wat dat betekent voor het land als er morgen vrede zou zijn. Hoe zou het daar met weduwen gaan over tien jaar? Deze vraag heb ik me nog nooit zo bewust gesteld, maar nu laat het me niet meer los. En ergens ben ik “dankbaar” dat ik me bewust ben geworden van deze situatie. Tegelijkertijd lijkt het leed op de wereld daardoor immens groot te zijn geworden, zo groot dat ik het met jullie moet delen! Of zo groot dat ik wilde dat ik hier met zakken vol geld rondliep, zodat ik wat kinderen naar school kon helpen. Wat vrouwen geld kon geven zodat ze land konden kopen of een huis konden bouwen. Wat geld kon lenen zodat vrouwen hun eigen bedrijfje op konden starten. Helaas heb ik dat niet, maar gelukkig zijn er hier ook al goede initiatieven.
Zo is er REFOUND (een partner van ICCO) die zich inzet voor weduwen in dorpjes om Gbarnga. Ze hebben als groep toegang tot land, kunnen zo producten op de markt verkopen en geld verdienen, maar zo hebben ze zelf ook toegang tot eten. Daarnaast is er WIPNET. Deze organisatie is aan het einde van de oorlog opgezet en de leden van deze groep hebben zich keihard ingezet voor vrede (denk aan de Nobel vredes prijs die door Leymah Gbowee was gewonnen). Deze vereniging zit in het hele land en dus ook hier in Gbarnga. In het vrouwencentrum leren ze verschillende skills, zoals het maken van brood, het naaien van kleren, het maken van zeep, of het maken van sieraden. Met deze training worden vrouwen geholpen om zelfstandig te zijn en hun geld te verdienen. Kortom, een tof project! Ik ga daar dus nu ook maar snel naar toe, om weer te zien hoe sterk de mensen hier eigenlijk zijn! Vanavond zal ik proberen om wat foto’s van dit project te uploaden.
Liefs, Janita
-
06 September 2012 - 12:32
Jolanda:
Hallo Janita,
De overweldiging van geweld kan je doen verlammen. Omdat je weet dat de vooruitzichten van de mensen/ vrouwen/ kinderen die daar nu middenin zitten zo beïnvloed zullen zijn door de oorlog en het geweld. Wanneer ik de beelden zie, twitter volg van oorlogsjournalisten, dan vraag ik me wel eens af... hoe kan ik hier wat aan doen? Wat betekent een mens in deze?
En toch..., Jezus vraagt niet van ons de wereld in het groot te veranderen, die redding en basis daarvoor heeft Hij al gelegd. Hij vraagt ons een hand te reiken naar die ene. De beker water, het bezoek aan de gevangene, het spelletje met een kind. En dat zal worden gezegend. We zijn niet machteloos. Ieder gebaar wordt gezien.
Ik wens je alle goeds toe en de zegen en bescherming van God. -
06 September 2012 - 12:49
Sylvie:
Ik krijg ook meteen tranen in mijn ogen van jouw verhaal. Kan me voorstellen dat je je zo ontzettend machteloos voelt. Maar vergeet niet dat jij straks hun verhaal kan doorvertellen, en dat is ook superbelangrijk!
Liefs Syl -
06 September 2012 - 13:32
Ada:
Ha die Janita, Tjonge dat is wat zeg . Hier nog één die de tranen in de ogen schieten.
Logisch dat je je machteloos voelt het is ook zoveel tegelijk!
Je doet nu al goed werk Janita.
Alleen al door daar te zijn en je verhaal door te vertellen.
Zo voor de verkiezingen hier met al ons gemopper en minder geld willen sturen naar ontwikkelingsgebieden. En ons zorgen maken om de toekomst, ons pensioen.
Dat valt allemaal in het niet als je het grote verschil beseft.
Hun kunnen amper in het nu leven. (óf hierdoor juist meer in het nu en daardoor kleine liefdevolle gebaren zien van de mens en in de natuur.) Terwijl wij ons druk maken over later.
En misschien kan het jou troosten dat er ook voor die mensen een veel grotere intelligentie is die alles stuurt en ook voor die mensen zorgt.
Vaak is het voor ons moeilijk te vatten, waarom op deze manier? Vertrouwen en troost bieden en helpen bij dat wat je kan. Maar dan wel zo dat je zelf ook in jouw kracht blijft en er niet aan onderdoor gaat. Blijf waarnemen Janita ga niet in het verdriet. Lukt je dat even niet. ga terug naar de vraag wat gebeurt er?
En eens zal er ook voor hen het beter zijn. Ook in het westen zijn vreselijke dingen in de oorlog gebeurt. En wat brengt het? In ieder geval het besef dat dat nooit meer gebeuren mag.
het is een langdurig gebeuren maar de mensheid gaat het lukken Janita.
We zijn allemaal zielen die ervaring opdoen als mens. En we leren en ontwikkelen ons naar weer een bewustzijnsniveautje hoger.
Liefde,kracht en heel veel lichtpuntjes toegewenst voor jou en iedereen die je daar ontmoet. Ada
-
08 September 2012 - 10:49
Hannah:
Hé Janita,
ben onder de indruk van je verhalen.
dat is ook al iets wat je voor die vrouwen betekent, dat je dit aan ons verteld.
Ik blijf voor je bidden,
Hannah -
09 September 2012 - 21:16
Maaike Zegt:
Als ik dit lees krijg ik ook tranen in mij ogen .Wij wensen jou veel sterkte toe en Gods nabijheid .Vandaag hier start zondag ,een mooie dag ,en een kerk vol ,en mooi weer en het thema was . Weg van God . groetjes Willem maaike -
12 September 2012 - 17:12
Greetje:
Lieve Janita,
Er zijn al een aantal reacties geplaatst waarin gezegd wordt dat jouw verhaal raakt.
Ook ik heb dit bij het lezen van jou verslag; wat moeten de mensen daar veel mee maken.
Dan schieten woorden tekort......
Ik wil jou bij het horen en zien van al die dingen heel heel veel sterkte toewensen.
Goed dat je het met ons wil delen; niet dat we daadwerkelijk jou kunnen helpen, maar wij weten dan wel ( en misschien maar een klein beetje) wat je mee maakt en hopelijk geeft het wat 'lucht' om toch s nachts je ogen dicht te kunnen doen.
Bij alle zorg 'voor de ander' moet je jezelf niet vergeten hoor!
Ik denk veel aan je!
Heel veel sterkte met alles toegewenst!
een dikke knuffel uit Waddinxveen
Greetje -
18 Oktober 2012 - 13:15
Rudi En Roelof:
Hoi Janieta .
Ook wij zullen even reageren op al die stukken die jij schrijft. Je maakt wel heel wat mee.Wat een andere wereld is dat daar he dan het vertouwde Biddinghuizen. We wensen je heel veel sterkte en hou je taai.Lieve groet Roelof en Rudi.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
